Monografia analizuje zjawisko pokazowych procesĂłw politycznych w całym okresie komunistycznej Polski.
Polityczne procesy pokazowe (publiczne), niezależnie od epoki i ustroju, mają jeden cel: możliwie szerokie rozgłoszenie narracji przyjętej przez "reżyserĂłw" rozprawy. W przypadku "ludowej" Polski tym reżyserem (i scenarzystą) był aparat partyjno-państwowy, instrumentem działania zaś - odpowiednie instancje wymiaru sprawiedliwości z jednej, a propagandy i środkĂłw masowego przekazu z drugiej strony. "Aktorami" tych z reguły tragicznych przedstawień, odgrywającymi - z własnej woli lub pod przymusem - przypisane im role i wypowiadającymi ustalone kwestie, byli nie tylko sami oskarżeni i świadkowie, lecz także obrońcy, prokuratorzy, sędziowie. Zadaniem tej publikacji nie jest wyczerpujące omĂłwienie problematyki procesĂłw pokazowych w latach 1944-1989. Wybrano jedynie kilkanaście przykładĂłw takich rozpraw, by na ich podstawie zrozumieć ewolucję zjawiska; dostrzec rĂłżnice i podobieństwa w strategiach przyjmowanych przez wszystkie zainteresowane strony. Wartością dodaną publikacji jest nie tyle dotarcie do nieznanych faktĂłw i dokonanie przełomowych odkryć, co zestawienie tych rĂłżnych, z reguły osobno omawianych spraw, a dzięki temu obranie szerszej, porĂłwnawczej perspektywy.